عرفه،قربان،عاشورا

قربان هر ساله پس از عرفه می آید. به راستی کدام یک  از پس دیگری است؟ کدام یکشان را باید در دیگری جست؟ عرفه سازنده قربان است یا قربان مخزن عرفه؟ سیاق کدامشان در قلب دیگری است؟

ابراهیم را باید در حسین جست یا حسین را در ابراهیم؟

حسین مناجات می کند و ابراهیم قربانی....

و حسین قربانی می شود و ابراهیم مناجی.

از قربانی مناجی سرور برمی خیزد و از مناجات قربانی اندوه.

عشق، بلاد غریبی است. آن گاه که عطش، قربانیان را به تقلا می آورد، یکی در تشنگی جسم، که به زمزم سیراب می شود و یکی در تشنگی جان که هر چه زردی کویر به سرخی خون رنگین شود نیز، این درد قرار نمی گیرد. سلوک ابراهیم در آن است که خون و قربانی ختم به زمزم و میقات و کعبه شود، و سلوک حسین آن است که هزار زمزم و میقات و رکن و مقام، جمله قربانی خونین گردند.

و گویی پسند پروردگار نیست که ابراهیم را آگاهی از خواست احد رحمان باشد، و خلیل می بایست به جهل وصال را لبّیک گوید. اما به دیگر روی خواست پروردگار چنان است که حسین به علم پروردگار آگاه باشد و به اختیار سر تا پای لبّیک شود.

بر فراز جبل الرحمة ابراهیم از خنجر شکوه می کند که چرا نمی بری؟ و چرا نمی بری ای خنجر؟

حال آن که در قربانگاه حسین، این خنجر است که به ناله می آید که چرا ببرم؟ و چرا ای حسین؟

و در هر دو پاسخ از جانب عرش می آید که قربانی آن است که خداوند عزیز انتخاب کرده.

قربان، هر ساله پس از عرفه می آید و دل ها را شادمان می گرداند. حال آن که این قربان خود عرفه ای است، بر قربانی که هر سال پس از آن می آید و خلق را به عزا می نشاند. گویی که ابراهیم راهی است که به حسین ختم می شود و حسین صراطی است که ابراهیم را در آغوش کشیده است، و این قربان موجب اندوه فراق عرفه است و آن عرفه علّت وصال قربان.

منبع : وبلاگ شاید بخوانی ام 

وبلاگ اندیشه در حیات

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: